Na 11 dagen werd het eindelijk tijd om Sucre te verlaten. Het was nog maar de vraag of we dit met de bus of met het vliegtuig moesten doen. Het hele land lag namelijk plat door demonstraties en wegblokkeringen voor loonsverhogingen. Onze volgende bestemming werd La Paz. Die zaterdagochtend kregen we het verlossende telefoontje dat we toch met de bus konden. Alleen zouden we om de wegblokkeringen heen moeten lopen waarna een andere bus ons verder zou brengen. Gelukkig viel dit in de praktijk mee. We moesten maar1 blokkade lopend omzeilen, maar het was wel een wandeling van 15min.

Eenmaal aangekomen in La Paz bleek dat er een marathon gaande was. De bus kon weer niet verder naar de terminal. We konden wachten totdat de marathon klaar was ( wat nog best lang kon duren ) of we konden gaan lopen. Wij hadden geen zin om te wachten dus besloten we maar om te gaan lopen naar het hostel. Dit bleek uiteindelijk een wandeling van rond de 40min te zijn, met 20kg bagage op de rug en op 4000m hoogte. Dit merk je dus wel!

Na wat rondgewandeld te hebben in de stad bleek dat diezelfde dag de Boliviaanse voetbalklassieker op het programma stond. Bolivar tegen The Strongest ( El Tigre ). Wij gauw kaartjes gekocht. De wedstrijd begon om 16.00u en het stadion zat lekker stampens vol. Het sfeertje was dus zeer goed. De fanatico´s zaten tegen over elkaar in het stadion en maakte flink wat kabaal incl vuurwerk. Was erg gaaf om te zien en te horen. De wedstrijd zelf was een draak van een wedstrijd. Noortuk zou hier niet onder voor doen! Uiteindelijk won Bolivar met 1-0.

De 5 opeenvolgende dagen konden we eigenlijk niet veel doen. Willem was ziek. Danny en Stef vermaakte zich voornamlijk met veel eten, zuipen en een hoop voetbal kijken. Ook besloten ze in een dronken bui om maar een keer naar de kapper te gaan. Het was een hele verassing toen ze terug kwamen. Danny had een mohawk en Stef was helemaal kaal. In 1keer 10x knapper dus!

Toen Willem zich eindelijk weer beter voelde stond het mountainbiken van ´The Worlds Most Dangerous Road´ ,aka The DeathRoad op het programma. De naam van deze weg zegt denk al genoeg. De weg was 64km downhill, we begonnen op 4700m hoogte en eindigde op 1200m. Het fietsen was echt super gaaf met mooie uitzichten endikke ravijnen naast de smalle grindpaden. Hier gingen we dan met hoge snelheden overheen. Eenmaal beneden stond er een lekker zwembad en heerlijk eten op ons te wachten ( en heeeell veelll muggen )

Het volgende tripje stond ook al gepland. Namelijk de beklimming van de berg Huayna Potosi, welk op 6088m hoogte ligt. Hier deden we 3dagen over. De eerste dag verbleven we op een hoogte van circa 4800m, hier gingen we ijsklimmen en kregen we uitleg hoe te lopen op sneeuw en ijs. Het ijsklimmen was echt heel zwaar. Klimmen op een verticale muur van ij is geen appeltje eitje. Terug in het kamp gingen we vroeg liggen, maar slapen op grote hoogtes gaat niet makklijk. Alle drie hebben we super slecht geslapen. Stef had zelfs z´n drukkende hoofdpijn die nacht en de volgende ochtend, dat hij besloot niet verder te klimmen. Danny en Willem gingen dus met z´n 2e verder. De 2e dag moesten we een hoogte overbruggen van 4800m naar 5200m, dit met je backpack vol met je sneeuwuitrusting ( ong 18kg ). We deden er 3uurtjes over, maar het was super zwaar. Rond 12u ´s middags waren we in het 2de kamp. Hier moesten we zoveel mogelijk rust nemen en proberen te slapen want de klim naar de top begon om 01.00 ´s nachts. Wij hebben beetje gechilled in onze slaapzakken, muziekie geluisterd en toch maar geprobeerd te slapen. Om 12.00u werd iedereen opgetrommeld, moest de klimbepakking aangedaan worden en kregen we nog gauw wat snackjes ( coca thee met crackers ) Om 01.00u vertrokken we naar de top in het pikke donker. De klim naar de top duurde 6uur. De eerste 5uur waren niet zo heel moeilijk, maar het laatste uurtje was echt zwaar. De hoogteziekte begon flink te werken met knallende koppijn en misselijkheid. De laatste 88m naar de top was op een paadje van ong 20cm breed met naast je 2 diepe afgronden. Was dus even flink billenknijpen, maar uiteindelijk hebben we het allebei gehaald. We waren precies op tijd om de zonsopgang te zien. Het was echt een prachtig gezicht, vooral op z´n hoogte! Na een halfuur was het weer tijd om naar beneden te gaan. De terugtoch naar het 1ste kamp duurde in z´n totaal 3 uur.